Ostatnio mam coraz większą potrzebę pisania. Może to przez to, że jestem w ciąży i boję się, że coś mi umknie, o czymś zapomnę... Tak właśnie - jestem w ciąży i w okolicach maja będę mieć dziecko.
Z jednej strony planowaliśmy dziecko, dużo o tym rozmawialiśmy i mówiliśmy, że może za rok, za dwa. Aż tu jak grom z jasnego nieba w piątek trzynastego wyszło dwie kreski na teście. Druga była tak blada, że ledwo ją zauważyłam! Ale badania krwi rozwiązały wszelkie wątpliwości - jestem w ciąży.
Cóż - z początku nie byłam zachwycona. Dziecko miało być za rok, za dwa - choć teraz myślę, że nic by to nie zmieniło - ja po prostu bałam się zostać matką i dlatego tak strasznie przeżywałam. Zaczęłam histeryzować, że będę musiała urodzić a ja taka mała i chuda jestem i jak ja to zrobię? Tłumaczyłam sobie, że tyle kobiet na świecie dało radę to i ja dam radę. Gadałam na głos taki monolog a mąż nie mówił nic :P Po chwili dotarło do mnie, że skoro jestem w ciąży to nie mogę się tak denerwować, więc poszłam pod prysznic się rozluźnić. Po powrocie już byłam dużo spokojniejsza i zapytałam się męża czy mogę rodzić prywatnie. Powiedział, że tak, więc ok - już byłam całkiem spokojna :P
Studia tak mi zryły psychikę, że bałam się rodzić w jakimś szpitalu, gdzie kobieta nie ma wyboru pozycji w której chce rodzić i każdej tną krocze.
Teraz trochę zmieniłam zdanie na temat szpitala i nie będę rodzić w prywatnym, a państwowym, ale o wyższym standardzie. W ogóle to chciałam rodzić w domu, ale nie mam domu, więc odpada :P Może z drugim dzieckiem się uda. Podobno w szpitalu też można mieć piękny poród. Zobaczymy. Zastanawiam się nad doulą, bo mąż absolutnie nie chce być przy porodzie, a ja boję się tam zostać sama. Do maja mam jeszcze czas nad tym pomyśleć.
W ciążę zaszłam w 25 dniu cyklu. Stąd też nasze zaskoczenie - dopiero niedawno dowiedziałam się, że zdarza się czasem późna owulacja. Pierwszy objaw, że coś jest nie tak zauważyłam już po kilku dniach - nie przetłuszczały mi się włosy tak jak zwykle przed okresem. Naturalnie okresu też nie było, ale to był wrzesień - miesiąc poprawek - myślałam, że okresu nie mam ze stresu. Po jakimś tygodniu od spodziewanej miesiączki zrobiłam test ciążowy - wyszedł negatywny, więc dalej czekałam na okres. Przez kilka dni wciąż nic się nie działo to go powtórzyłam i znów wyszedł negatywny. Niecałe dwa tygodnie od spodziewanej miesiączki zaczął boleć mnie brzuch identycznie jak na okres. Więc myślałam, że zaraz będę mieć okres a tu nic. Po około dwóch dniach pobolewania brzucha miałam małe jednorazowe plamienie i myślałam, że okres się zaczął, ale nic więcej się nie działo. Następnego dnia znów zrobiłam test ciążowy bo plamienie wyglądało na implementację zarodka i tym razem test wyszedł pozytywny.
Wniosek jest taki, że testy ciążowe są gówno warte. Na każdym jest napisane, że wynik pozytywny wyjdzie w dniu spodziewanej miesiączki a mi wyszedł dopiero 14 dni od dnia spodziewanej miesiączki mimo, że robiłam ich wszystkich cztery. A po tych 14 dniach linia była tak blada, że jakbym się pod lampą dobrze nie przyjrzała to też bym tego nie zauważyła.
Potem było badanie krwi. Dni gorsze i lepsze. Raz się cieszyłam, raz byłam bliska depresji. Brzuch na początku bolał mnie non stop. Spałam ze zgiętymi nogami, żeby rozluźnić brzuch. Potem się przeziębiłam i to było najgorsze przeziębienie w moim życiu - w ciąży nie można brać praktycznie żadnych leków. Tylko w kółko czosnek i syrop z cebuli. Ale może i dobrze, że przeszłam to przeziębienie, bo tak mnie wymęczyło, że przestałam bać się bólu porodowego.
Obecnie mam straszne mdłości, wymiotuje średnio raz dziennie, czasem raz na dwa dni, nie jestem w stanie wejść w sklepie do działu mięsnego i warzywnego, otworzyć w domu lodówki, czy jeździć autobusami z innymi ludźmi - bo każda z tych sytuacji może skończyć się rzyganiem w miejscu publicznym. Przez jakiś czas też strasznie śmierdział mi mąż. Musiałam do rodziców pojechać, bo co nie podszedł do mnie to mało nie zwymiotowałam. Po powrocie od rodziców przeszło i nawet czasem uprawiamy seks. Wcześniej nie było o tym mowy, bo raz, że jego zapach, a dwa wystarczyło, że źle się ułozyłam i zaraz nachodziły mnie mdłości i jakakolwiek ochota na seks przemijała wraz z klęczeniem nad toaletą.
Tak więc nie mam pojęcia dlaczego wcześniej uważałam, że kobiety w ciąży czują się dobrze. Może to przez ten słynny stan błogosławiony. Na studiach tyle się uczyłam, ale zwykle o porodach i ćwiczeniu mięśni kegla. Nikt mi tam nie powiedział, że kobiecie w ciąży wszystko śmierdzi, non stop jest jej niedobrze (bo niby tylko poranne mdłości!!! a tu się okazuje, że to tylko taka nazwa i nie ma nic wspólnego z rzeczywistością) czy, że może boleć ją brzuch.
A mój mąż mówi, że od razu po pierwszym zrobimy drugie dziecko! O nie. Nie ma mowy. Już mu mówię, żeby nowej żony zaczął sobie szukać...
Ale pierwszy trymestr kończy się za 3 tygodnie i ponoć wtedy właśnie wejdę w ten słynny stan błogosławiony i będę czuć się świetnie. Może wtedy bardziej pozytywnie będę do tego wszystkiego nastawiona, bo z tymi mdłościami nie da się normalnie funkcjonować...
Kreator stron WWW
Własna strona www za darmo - sprawdź